Hoe ontstond mijn liefde voor vee.

 Meestal zit de passie voor vee in het DNA, simpelweg van ouder naar zoon/dochter of elders in de familie. Nadat ik de mooie verhalen van Linda op Facebook heb gelezen wilde ik graag dat Linda haar verhaal hier op het blog schreef, Waarom? Linda is uit haar zelf van vee gaan houden, vandaar dit verhaal over hoe Linda van vee is gaan houden.

Wie ben ik? Ik ben een jonge meid uit het zuiden van het land met een grote liefde voor dieren. Ik moest tweeënhalf jaar geleden voor school een stage zoeken dat op mijn interesses aansloot.

Op een zaterdag middag was ik samen met een vriendin wat rond aan het fietsen in het dorp. We kwamen langs de Campina boerderij en zagen de kalveren in de stal staan. We stopten even een moment om een blik te  kunnen werpen in de stal. Heel toevallig stond de boer een stukje verder op te praten met mensen, een kort moment daarna zag hij ons en liep  hij onze kant op. Hij vroeg of we de rest van het bedrijf wilden zien, natuurlijk konden wij daar geen nee op zeggen. Vanaf dat moment was het hoofdstuk koeien in mijn leven begonnen. Ik kon daar terecht voor een stage en heb daar dan ook met heel veel plezier mijn stageperiode gemaakt & beleefd.

Gisteren ochtend stond ik nog vrolijk het jongvee van het stage adres te voeren.
2,5 jaar geleden daar begonnen met stage en tot op de dag van vandaag kom ik er nog steeds.
daar is mijn liefde voor het vee begonnen.
Het was 24 april in de ochtend, ik was rustig mijn stagedagje aan het verzetten tot het moment dat de boer mij bij een koe riep die aan het afkalven was is in het Strohok.
Ik stopte waar ik mee bezig was en liep in een versneld pasje naar het strohok waar de boer al bezig was met de koe.

Een tijdje later was het kalf daar, een mooi Belgiesch Witblauw x Holstein Friesian vaarsje.
ze was helemaal wit met de punten van der oren zwart.
Dagen vlogen voorbij en ik was buiten mijn stage dagen om op het bedrijf te vinden om het jongvee te verzorgen en om naar het vaarsje te gaan, want ze sprak mij ontzettend aan.
Het was nog de vraag of ze bleef aangezien ze een kruising was met een vleesras.
met een beetje hulp en het de boer het heel lief hebben gevraagd is ze heel veel dagen gebleven.

Ik heb tot nu toe zoveel met dit beestje meegemaakt.
als een half jaar oud kalfje is ze mee geweest naar een dorpsfeest, liep ze lief mee aan touwtje tussen alle mensen door en gaf ze geen kik.
Op het feest was er een hok voor haar zodat mensen der konden zien en aaien.
het hek was blijkbaar niet hoog genoeg en zonder moeite was ze eroverheen gesprongen en mochten we de loslopende witte gaan vangen.. enkele minuten later hadden we haar alweer.

Een hele tijd later was de boer jarig, ik wilde hem graag feliciteren op een unieke manier en had Witte (het kalfje) helemaal ondergekliederd met het woord proficiat in der vacht en nog een hoop gekleurde bolletjes op der hele lijf.
ze heeft er nog een aantal weken mee rondgelopen voordat het volledig uit de vacht was verdwenen.
afgelopen zomer ging ze voor de eerste keer de weide in, dat verliep zoals we dachten vlekkeloos en was ze nog steeds even lief en tam.
het werd tijd om de dieren op stal te gaan zetten waaronder witte.
op het moment dat we ze gingen opladen op de veekar liep witte zonder enige moeite als eerste de kar op.
hadden haar een halster omgedaan en vastgeknoopt om de anderen de kar op te lukken.
dankzij dat ze op de kar stond liepen de anderen er heel gemakkelijk op en zo heeft ze 4 rondjes er op gestaan:)
en zo kan ik nog uren doorpraten over dit geweldige dier.
Ik ken haar vanaf der geboorte en nu moet ze over enkele weken al afkalveren, het gaat allemaal zo snel.
Eergisteren zag ik der weer na een lange tijd, ik riep haar en ze keek meteen op en herkende mij op.
heel toevallig had ik mijn camera mee om wat foto’s te kunnen maken van haar maar ook de anderen dieren van het bedrijf.
ze stond vast in het voerrek en ik stond haar wat te aaien.
de boer zag mij bij witte staan en riep pak anders even je camera, maak ik wel een foto, nou kon ik daar geen nee tegen zeggen en zo had ik weer een mooie foto samen met mijn meisje!
ik mocht voor de verandering op haar zitten, via het muurtje op der rug geklommen en ze gaf geen kik:)
alles samen gevat, dit dier heeft zo een fantastisch karakter en had nooit gedacht dat een koe zoveel voor mij zal kunnen gaan betekenen!

Mijn liefde voor het vee is door dit bijzondere dier begonnen en het wordt met de dag sterker.

Niks is zo mooi als koeien en dat is gewoon een feit!

  

  
 

Door: Linda Goessens.

Weidegang: de harmonie tussen boer en koe

De klok is inmiddels weer verzet en daarmee heeft de zomertijd zijn intrede gedaan. De dagen worden langer, de temperaturen schieten omhoog en de weiden kleuren langzaamaan weer groen.De komende weken gaan bij een groot aantal boeren de deuren weer los en mogen de koeien het land weer in. De eerste keer gaat dit met volle gang en de meest gekke capriolen worden uitgehaald. Wij mensen vinden dat mooi om te zien dus het begrip ‘koeiendans’ was al snel geboren. Maar waarom zullen onze koeien nou zo wild enthousiast zijn?

Onze meiden voelen haarfijn aan als de winter overgaat in het voorjaar en vervolgens de zomer. De langere zonuren bijvoorbeeld worden ook door de dieren op stal opgemerkt. Ergens in het binnenste voelen ze dat het niet lang meer gaat duren voordat ze weer de weide in mogen. Als het hen echter allemaal te lang gaat duren, fluistert hun geweten soms ook wel in het oor om de baas maar een handje te gaan helpen. Zodoende dat naar mate de temperatuur verder stijgt, en de koeien naar buiten willen, ze al snel bij de staldeuren gaan verzamelen. Horen ze de baas aan de buitenkant van de staldeur langs lopen? Klinkt het metaalgeklank van dichtslaande hekken? Gaat de deur van de voergang los? Dan wordt hun biologische mechanisme in werking gesteld en laten ze luid horen dat ze eraan toe zijn om naar buiten te willen. Onder protest zal het best nog wel eens voorkomen dat ze nog een paar dagen moeten wachten. Maar, het wachten wordt eenmaal beloond!

Vanwaar zullen onze meiden toch zo’n drang hebben om naar buiten te willen? Koeien zijn bepaald geen domme wezens. Integendeel: ze weten nog exact van vorig jaar de dag dat ze naar buiten mochten na de winterstop en hoe graag ze de weide in vlogen. Vol gas en zonder rem naar buiten stormen, de poten lekker strekken en voluit rondjes door het land te gaan rennen. Men kan zeggen dat dit wel een hoogtepunt is uit het jaarlijkse leven van een koe. Deze gekkigheid houden ze doorgaans een half uurtje vol om vervolgens vol aan het weiden te gaan. Van pure enthousiasme weten ze niet waar ze moeten beginnen. Het frisse groen en geur van het gras lonkt zo erg en doet zo anders smaken dan het winterrantsoen van de afgelopen maanden, er wordt geen grasspriet overgeslagen.

Een logisch gevolg is dan ook dat de koeien zich de eerste dagen buiten haast te barsten eten. Ze eten zich letterlijk tonnetje rond en vaak rond het middaguur liggen ze allemaal languit in de zon te pitten. Euhm.. lummelen zegt u? Ogenschijnlijk lijkt dat zo maar onze meiden zijn hard aan het werk. Vergist u zich niet, want al dat gras moet wel verteerd worden en vervolgens wordt dat op miraculeuze wijze in de koe omgezet in een wit, romig product. Dit product wordt op één plek in het lichaam verzameld, namelijk in de uier. Vandaar dat tegen het naderen van de avond de uiers goed gezwollen zijn en de koeien met kalme gang weer huiswaarts keren als de baas ze komt halen. Dit gaat niet met denderend geweld. Nee, onze meiden sjokken met rustige gang terug met de baas in hun kielzog. Ook hij geniet van de rustige gang en kijkt vol trots naar de volle uiers die voor hem richting melkstal wandelen. Beiden wetend dat er zo direct gemolken gaat worden. De koeien genieten al bij gedachte dat de boer zo meteen het melkstel aan hun uiers hangt en dat zij voelen hoe hun warme en romige melk uit de uiers wordt geleidt en de druk afneemt totdat de uiers leeg zijn. De boer geniet bij de gedachte van het zien hoe de melkmeter liter na liter doortelt tot de koe leeggemolken is.

Ja, dit is nou een schoolvoorbeeld van een stukje mysterie, genaamd de harmonie tussen baas en koe. Vandaar dat gezegd kan worden: #Proudtobeafarmer en #Proudtobeacow

Door: Edwin van der Beek

“Over koetjes en kalfjes: een lastige vraag beantwoord”

‘Ik snap wel dat niet alle kalfjes kunnen blijven op de boerderij, want anders zit je straks met heel veel stieren. Maar waarom worden kalfjes dan zo snel bij de koe weggehaald? Als ze mijn kinderen binnen een paar uur weg zouden halen, dan zou ik daar niet erg relaxed van worden hoor, dus waarom blijft die koe dan wel rustig?’

We schrijven een tijdje geleden. Er was bezoek, en één van onze koeien was bevallen van een prachtige stier. Voor een bevalling schuiven wij alles aan de kant. Het bezoek dus ook. Dat liet het bezoek niet op zich zitten, en kwam gezellig mee de stal in. Na alle zorg voor koe en kalf, stond koe lekker te vreten, en het kalf te slapen in zijn eigen ‘wieg’. Tot verbazing van het bezoek. Ik vond het een steengoeie vraag! En hier is het antwoord:

Mensenbabies zijn een beetje dom in elkaar gezet. Ze zijn nog niet helemaal afgebakken. Een beetje baby doet er een jaar over om te lopen. En in dat jaar is hij dus heel erg afhankelijk van zijn ouders. De natuur heeft dat slim geregeld door ons te overgieten met een onweerstaanbare drang, om te zorgen voor dat onafgebakken, domme ding. Die drang is héél sterk. Want het onafgebakken ding is behoorlijk tijdrovend. We kunnen het ons dan ook moeilijk voorstellen dat het bij andere dieren soms toch een beetje anders werkt.

Kalfjes zitten een stuk slimmer in elkaar. Maar ook die lopen de eerste dag nog geen tientallen kilometers. Mama wel. Want mama moet namelijk grazen, heel veel grazen, en nog meer grazen. En af en toe een sprintje trekken voor een sabeltandtijger. Of een dolle stier. En dus bevalt mama bij voorkeur in hoog gewas, waar ze haar kalfje de eerste paar dagen achterlaat. Af en toe komt ze terug, om het kalf melk te geven. Daarom gaan koeien die in de wei bevallen, ook zonder blikken of blozen zónder kalf terug naar de stal. Haar eerste prioriteit op dat moment is namelijk vreten. En veel ook, anders wordt ze ziek.

En dan ligt ukkepuk in z’n uppie in het weiland. Dat vindt het kalf helemaal niet raar, want zo is hij nou eenmaal gemaakt. Meestal liggen ze lekker een tukkie te doen, op het moment dat we ze vinden. Een klein zwartwit hoopje, middenin een groene zee. Als mama terugkomt, en het kalf is dood, of weg, dan gaat ze verder met haar leventje. Dat klinkt hard, en dat is het ook. Maar de natuur, háár realiteit, ís nu eenmaal ook gewoon hard. Het sterftepercentage bij kalveren in het wild is enorm. Het zou voor de koe dodelijk zijn, als ze gaat liggen treuren bij haar kalf. En dat doet ze dus ook niet.

Na één of twee dagen, als het kalf mobiel genoeg is, mag ie met mama mee. Dàn begint de echte binding op gang te komen. Want het is natuurlijk wel de bedoeling dat het kalf niet op z’n eigen houtje de wereld gaat verkennen. En dus veranderen de gevoelens van kalf en koe. Het kalf wil bij mama zijn, en mama bij het kalf. Ga je die twee op dat moment van elkaar scheiden, dan heb je twee héél verdrietige koebeesten. Boeren weten dat. Al honderden jaren. En die doen dat dus niet.

Dus waarom er morgen zoveel boerinnen naar Den Haag gaan? Omdat ze geen gestressde koetjes en kalfjes willen, alleen maar omdat sommige kamerleden zich niet kunnen voorstellen dat koeien anders ‘werken’ dan mensen. Omdat je het moment moet kiezen, die het beste is voor koe en kalf. Uit ‪#‎kalverliefde‬!

DOOR: Eline Vedder-Monaster