De klok is inmiddels weer verzet en daarmee heeft de zomertijd zijn intrede gedaan. De dagen worden langer, de temperaturen schieten omhoog en de weiden kleuren langzaamaan weer groen.De komende weken gaan bij een groot aantal boeren de deuren weer los en mogen de koeien het land weer in. De eerste keer gaat dit met volle gang en de meest gekke capriolen worden uitgehaald. Wij mensen vinden dat mooi om te zien dus het begrip ‘koeiendans’ was al snel geboren. Maar waarom zullen onze koeien nou zo wild enthousiast zijn?
Onze meiden voelen haarfijn aan als de winter overgaat in het voorjaar en vervolgens de zomer. De langere zonuren bijvoorbeeld worden ook door de dieren op stal opgemerkt. Ergens in het binnenste voelen ze dat het niet lang meer gaat duren voordat ze weer de weide in mogen. Als het hen echter allemaal te lang gaat duren, fluistert hun geweten soms ook wel in het oor om de baas maar een handje te gaan helpen. Zodoende dat naar mate de temperatuur verder stijgt, en de koeien naar buiten willen, ze al snel bij de staldeuren gaan verzamelen. Horen ze de baas aan de buitenkant van de staldeur langs lopen? Klinkt het metaalgeklank van dichtslaande hekken? Gaat de deur van de voergang los? Dan wordt hun biologische mechanisme in werking gesteld en laten ze luid horen dat ze eraan toe zijn om naar buiten te willen. Onder protest zal het best nog wel eens voorkomen dat ze nog een paar dagen moeten wachten. Maar, het wachten wordt eenmaal beloond!
Vanwaar zullen onze meiden toch zo’n drang hebben om naar buiten te willen? Koeien zijn bepaald geen domme wezens. Integendeel: ze weten nog exact van vorig jaar de dag dat ze naar buiten mochten na de winterstop en hoe graag ze de weide in vlogen. Vol gas en zonder rem naar buiten stormen, de poten lekker strekken en voluit rondjes door het land te gaan rennen. Men kan zeggen dat dit wel een hoogtepunt is uit het jaarlijkse leven van een koe. Deze gekkigheid houden ze doorgaans een half uurtje vol om vervolgens vol aan het weiden te gaan. Van pure enthousiasme weten ze niet waar ze moeten beginnen. Het frisse groen en geur van het gras lonkt zo erg en doet zo anders smaken dan het winterrantsoen van de afgelopen maanden, er wordt geen grasspriet overgeslagen.
Een logisch gevolg is dan ook dat de koeien zich de eerste dagen buiten haast te barsten eten. Ze eten zich letterlijk tonnetje rond en vaak rond het middaguur liggen ze allemaal languit in de zon te pitten. Euhm.. lummelen zegt u? Ogenschijnlijk lijkt dat zo maar onze meiden zijn hard aan het werk. Vergist u zich niet, want al dat gras moet wel verteerd worden en vervolgens wordt dat op miraculeuze wijze in de koe omgezet in een wit, romig product. Dit product wordt op één plek in het lichaam verzameld, namelijk in de uier. Vandaar dat tegen het naderen van de avond de uiers goed gezwollen zijn en de koeien met kalme gang weer huiswaarts keren als de baas ze komt halen. Dit gaat niet met denderend geweld. Nee, onze meiden sjokken met rustige gang terug met de baas in hun kielzog. Ook hij geniet van de rustige gang en kijkt vol trots naar de volle uiers die voor hem richting melkstal wandelen. Beiden wetend dat er zo direct gemolken gaat worden. De koeien genieten al bij gedachte dat de boer zo meteen het melkstel aan hun uiers hangt en dat zij voelen hoe hun warme en romige melk uit de uiers wordt geleidt en de druk afneemt totdat de uiers leeg zijn. De boer geniet bij de gedachte van het zien hoe de melkmeter liter na liter doortelt tot de koe leeggemolken is.
Ja, dit is nou een schoolvoorbeeld van een stukje mysterie, genaamd de harmonie tussen baas en koe. Vandaar dat gezegd kan worden: #Proudtobeafarmer en #Proudtobeacow
Door: Edwin van der Beek
melkveeblog 